Ιδιοπαθής Υδροκέφαλος Φυσιολογικής Πιέσεως

Ο ιδιοπαθής Υδροκέφαλος Φυσιολογικής Πιέσεως, που συνήθως εμφανίζεται στα ηλικιωμένα άτομα, ορίζεται ως το σύνδρομο των διαταραχών της βάδισης και της ούρησης, καθώς επίσης και της προοδευτικής έκπτωσης των ανώτερων νοητικών λειτουργιών(άνοια) που έχει σαν παθολογικό υπόβαθρο την υδροκεφαλία με τα εξής γνωρίσματα:

α) επικοινωνούντος τύπου

β) φυσιολογική πίεση του ΕΝΥ στην οσφυονωτιαία παρακέντηση

γ) απουσία οιδήματος των οπτικών θηλών

Η κλινική εικόνα του συνδρόμου αυτού πιθανότατα εκφράζεται στο πλαίσιο πίεσης

α) των μετωπιαίων λοβών,

β) των κινητικών ινών για την εννεύρωση των κάτω άκρων, που ξεκινούν από το φλοιό και διέρχονται γύρω από τις κοιλίες προς την έσω κάψα

γ) των φλοιωδών κέντρων της ούρησης που εδράζονται στην περιοχή του παράκεντρου λοβίου.

Η διάταση του κοιλιακού συστήματος μπορεί να προκαλείται από κάποιο έλλειμμα απορρόφησης του ΕΝΥ στο παρελθόν, χωρίς ωστόσο να είναι γνωστό πως αυτό το έλλειμμα οδηγεί τελικά στην Υδροκεφαλία Φυσιολογικής Πιέσεως.

Διάφοροι μηχανισμοί όπως η μείωση της εγκεφαλικής ροής και του μεταβολισμού, ο τανυσμός της περικοιλιακής λευκής ουσίας καθώς επίσης και η διαφορά της πίεσης εντός του κοιλιακού συστήματος από την πίεση στον υπαραχνοειδή χώρο του εγκεφάλου (transmantle pressure) έχουν προταθεί για να εξηγήσουν την παθογένεια της ιδιοπαθούς Υδροκεφαλίας Φυσιολογικής Πιέσεως.

Αν και λίγοι νευροχειρουργοί θα μπορούσαν να διαφωνήσουν στη χειρουργική αντιμετώπιση της δευτεροπαθούς Υδροκεφαλίας Φυσιολογικής Πιέσεως, εντούτοις η χειρουργική αντιμετώπιση της ιδιοπαθούς Υδροκεφαλίας Φυσιολογικής Πιέσεως έχει πολλές αμφιλεγόμενες πτυχές, λόγω της δυσκολίας της διαφορικής της διάγνωσης από αλλά εκφυλιστικά νοσήματα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος όπως η νόσος Alzheimer και η νόσος του Parkinson.

Στο πλαίσιο αυτό, και με σκοπό τη μεγαλύτερη ακρίβεια στη διάγνωση της ιδιοπαθούς Υδροκεφαλίας Φυσιολογικής Πιέσεως, διάφορες διαγνωστικές εξετάσεις(επεμβατικές και μη επεμβατικές) έχουν χρησιμοποιηθεί.

Αυτές είναι: α) η αξονική και η μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, β) η μέτρηση του μεταβολισμού της γλυκόζης, γ) η μέτρηση της εγκεφαλικής αιματικής ροής, δ) η ισοτοπική δεξαμενογραφία ε) οι δυναμικές μελέτες του ΕΝΥ και στ) η συνεχής καταγραφή της ενδοκρανίου πίεσης.