Κρανιοφαρυγγιώματα

Τα Κρανιοφαρυγγιώματα, 2-4% όλων των όγκων του εγκεφάλου, συνιστούν καλοήθεις βλάβες. Δεν υφίσταται κακοήθη εξαλλαγή, αλλά η δυσκολία στην αντιμετώπιση και ο υψηλός βαθμός υποτροπής τους τα χαρακτηρίζει κακοήθη στη συμπεριφορά.

Αναπτυσσόμενα από υπολειπόμενα κύτταρα του θυλάκου του Rathke, προερχόμενα από το πρόσθιο-άνω τμήμα της υπόφυσης, αυξανόμενα κατά μήκος του μίσχου της υπόφυσης και, εν’ τέλει, ευρισκόμενα σε στενή ανατομική σχέση με τα οπτικά νεύρα, τον υποθάλαμο και τις έσω καρωτίδες αρτηρίες, συνιστούν μία πρόκληση για το νευροχειρουργό.

Κύριες κλινικές εκδηλώσεις των Κρανιοφαρυγγιωμάτων είναι διαταραχές της οράσεως και της υποφυσιακής/υποθαλαμικής λειτουργίας.

Οι τελευταίες έχουν σαν αποτέλεσμα  συμπτώματα όπως η κόπωση, η  καταβολή δυνάμεων, η καθυστερημένη εφηβεία, η διαταραχή της εμμήνου ρήσεως, ο άποιος διαβήτης και άλλα.

Επίσης, απόφραξη της κυκλοφορίας του εγκεφαλονωτιαίου υγρού(ΕΝΥ) στο τρήμα του Monro έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία αυξημένης ενδοκρανίου πιέσεως που εκδηλώνεται με κεφαλαλγία και οίδημα οπτικής θηλής.

Τέλος, επέκταση του κρανιοφαρυγγιώματος στη μετωπιαία χώρα μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση  άνοιας.

Η προεγχειρητική προσέγγιση ενός ασθενούς, που πάσχει από κρανιοφαρυγγίωμα, περιλαμβάνει τη μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου καθώς επίσης και  πλήρη ενδοκρινολογικό και οφθαλμολογικό έλεγχο.

Η θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική. Το μέγεθος και η εντόπιση της βλάβης καθορίζει και τον τύπο της επέμβασης που θα εφαρμοστεί(διασφηνοειδική, πτεριονική, διαμεσολόβιος, συνδυασμένη).

Fig: Μαγνητική Τομογραφία Εγκεφάλου(Οβελιαίες Ακολουθίες) που αναδεικνύει ένα ευεμεγέθες υπερεφιππιακό Κρανιοφαρυγγίωμα.